Merabaa! :)
Şu an bir önceki postta bahsettiğim ruh halimden eser yok. Hatta şu an o ruh halimi çok saçma buluyorum, hayat yaşamaya değer her şeye rağmen. Ee tabi tüm bu düşünceler bir iki gün içinde birden değişiyorsa onun da var bir sebebi. :)
Sanırım baharın bir türlü gelmemesi etrafta uçuşan kelebekler göremememiz hep benim yüzümden. Çünkü şu an o kelebekler karnımın içinde uçuşuyorlar. :) Hem de "Acaba ben gerçekten çok duygusuz bir insan mıyım? " diye aklımdan geçirdiğim günlerde. Birden birileri pembe gözlüklerimi çıkarmadığı sürece de, o kelebekler orada uçuşmaya devam edecek gibi görünüyor. :)
Kelebeklerin karnımın içinde uçuşması tabii ki güzel bir şey de, az kaldı beni de uçuracaklar ayaklarım yerden kesiliyor gibi hissediyorum. Dizlerimin titrediğini belli etmemek için tabanlarımı yere basmaya özen gösteriyorum. Sesimin titreyip birden çatlamaması için de elimden geleni yapıyorum. Hıh bir de kızarıyorum, ama onu belli etmemek için elimden gelen bir şey yok ne yazık ki. :)
Dün günün sonunda eve dönerken insanların garip bakışlarıyla birlikte fark ettim ki, kendi kendime yok yere sırıtıyorum. Hatta bu satırları yazarken de sırıtıyorum. :)) Şu an bu duygunun sonunu düşünmeden sadece anı yaşıyorum. Fark ettim ki ben bu duyguyu çok seviyorum. Şimdi ise tadını çıkarıyorum. :)
Kendinize iyi bakınn! :) Mutlu olun!! :)
-Bayanbilen-
![]() |
İşte bunlar da o sevgili kelebeklerr!! :) |