Her şey güzel iyi hoş da, bir şeyler eksik bugünlerde. Arkadaşlarım, ailem, sevdiğim, o bu şu yanımda ama eksik bir şeyler var yine de. Adını koyamadığım bir hüzün sarıyor dört bir yanımı. Sanki çevremdeki kalabalıktan, kuru gürültüden sıkılmış da kendimle günlerce konuşmak ister gibiyim. Ama zamanım yok, kendime kadarcık bile.
Bugün bütün tanıdık sesleri geride bırakıp uzaklaşmak istedim burdan, önce biraz yürüdüm yollar tanıdık. Sonra durağa gittim durak tanıdık, otobüse bindim otobüs tanıdık, insanlara baktım hepsinde tanıdık günün telaşı.. Merak ediyorum hiç mi çığlık atmak gelmiyor içinizden, yeter artık demiyor musunuz? Nasıl bir düzen bu? Ne yapıyorum ben? Nereye kadar gidecek bu böyle? Değecek bir şey var mı bunun sonunda? Bilmiyorum, sadece kalabalığın arasına karışıyorum. Binlerce boş sesten biri olup çıkıyor cümlelerim. Hayallerimin üstüne griler birikiyor yavaş yavaş. Hep çocuk kalacaktım ben oysa ki, büyüyor muyum yoksa? Büyümek böyle bir şey mi? Sahi bu yaştan sonra büyür mü insan? Kafamın içi öyle karışık ki..
Cümlelerimi bir yükleme bağlayamıyor, iki dakikalık bir boşluk bulsam kendimi arıyorum her hecede. Her şey idare eder de, hiçbir şey tam değil bende. Tek istediğim son iki yılı hızlıca geçip bu şehirden uzaklaşmak. Bu insanlardan, bu yüzlerden, aynı sokaklardan uzaklaşmak. Düşlediğim bir hayat varsa da yalnız yaşamak istiyorum onu; sadece kendime hesap vererek, sadece kendime zaman ayırıp, sadece kendime kafa yorarak.
Yine bir buruk melodiyi mırıldıyor notalar bende, bir an önce yeniden ben olabilmem dileğimle..
Kocaman sevgiler..
-Bayanbilen-