Günce 154 || Halimden izler

Her şey güzel iyi hoş da, bir şeyler eksik bugünlerde. Arkadaşlarım, ailem, sevdiğim, o bu şu yanımda ama eksik bir şeyler var yine de. Adını koyamadığım bir hüzün sarıyor dört bir yanımı. Sanki çevremdeki kalabalıktan, kuru gürültüden sıkılmış da kendimle günlerce konuşmak ister gibiyim. Ama zamanım yok, kendime kadarcık bile. 

Bugün bütün tanıdık sesleri geride bırakıp uzaklaşmak istedim burdan, önce biraz yürüdüm yollar tanıdık. Sonra durağa gittim durak tanıdık, otobüse bindim otobüs tanıdık, insanlara baktım hepsinde tanıdık günün telaşı.. Merak ediyorum hiç mi çığlık atmak gelmiyor içinizden, yeter artık demiyor musunuz? Nasıl bir düzen bu? Ne yapıyorum ben? Nereye kadar gidecek bu böyle? Değecek bir şey var mı bunun sonunda? Bilmiyorum, sadece kalabalığın arasına karışıyorum. Binlerce boş sesten biri olup çıkıyor cümlelerim. Hayallerimin üstüne griler birikiyor yavaş yavaş. Hep çocuk kalacaktım ben oysa ki, büyüyor muyum yoksa? Büyümek böyle bir şey mi? Sahi bu yaştan sonra büyür mü insan? Kafamın içi öyle karışık ki..

Cümlelerimi bir yükleme bağlayamıyor, iki dakikalık bir boşluk bulsam kendimi arıyorum her hecede. Her şey idare eder de, hiçbir şey tam değil bende. Tek istediğim son iki yılı hızlıca geçip bu şehirden uzaklaşmak. Bu insanlardan, bu yüzlerden, aynı sokaklardan uzaklaşmak. Düşlediğim bir hayat varsa da yalnız yaşamak istiyorum onu; sadece kendime hesap vererek, sadece kendime zaman ayırıp, sadece kendime kafa yorarak. 

Yine bir buruk melodiyi mırıldıyor notalar bende, bir an önce yeniden ben olabilmem dileğimle.. 

Kocaman sevgiler.. 

-Bayanbilen-

Günce 153 || 10 Kasım; Bu yurdu bize verenler

Bugün 10 Kasım ve sevgili Atatürk'ümüzün bedenen ölüm günü. Ancak fikirler ölmez ve Atatürk kalbimizde yaşıyor. Ne Atatürk ne İsmet İnönü ne Kazım Karabekir ne Halide Edip Adıvar ne de Fevzi Çakmak ölmedi; çünkü onlar ve bu yurdu bize verenler, şehitlerimiz ve tüm kahramanlarımız kalbimizde yaşıyorlar.

Bu yurdu bize verenler kalbimizde yaşıyor

Günce 152 || Hayallerinle Gel Mimi :) [12.mim ]

Çoktan sabah olmuş ve göz kapaklarımın ardından bile görebiliyorum yüzüme vuran güneşi. Çok alışkın olmadığım bu yeri yadsımıyorum hiç çünkü; şimdi ya kapı ya cam açık olmalı ki taze kekik kokuları sarmış dört bir yanımı.

 Yavaşça açıyorum gözlerimi rüyada olmadığımı bilmem kaç kere kendime hatırlatarak. Sonra kendi küçük karavanımın içinde buluyorum kendimi, derin bir nefes alarak tekrar içime çekiyorum kekik kokusunu. Ne büyük bir huzur bu böyle, şehrin grisinden uzakta rengarenk bir dünyadayım. Şehirdeki zoraki yataktan kopuşlar şöyle dursun bu güzel güne daha çabuk başlamak isteyerek yattığım yerden doğruluyorum. Ayaklarımı yere basıyorum ve ayağımın altında beton kütleleri ya da farklı insanların hayatları olmamasının verdiği mutlulukla bir kez daha seviyorum burasını. Ayakkabılarımı giyme ihtiyacı duymadan baharın canlılığını yeşiline katmış otlara basıveriyorum, ardından yeşilliklerin arasından bana göz kırpan o mavi çiçeğin yanına gidiyorum. Önce koparmak istiyorum sonra vazgeçip karavanıma geri koşuyorum; zaten küçük olan karavanın içinde rahatlıkla bulduğum fotoğraf makinemi kapıp bir fotoğrafını çekiyorum bu güzel anın mavi çiçeği, ardındaki onlarca çiçeği, yeşilliği, gökyüzünü, her şeyi ama her şeyi. Ne zaman ki yalnız hissediyorum kendimi karavanıma geri dönüp bir kahve ısmarlıyorum kendime -her zamanki gibi şekersiz- hih şimdi tam oluyorum işte. Bir şeylere yetişmeye çalışmadan, saate bakıp durmadan, istediğim kadar kitap okuyarak, istediğim kadar kahve içerek, istediğim kadar gitar çalarak, istediğim kadar uyuyup, istediğim kadar müzik dinleyerek geçiyor günler. Mutlu geçiyor günler. 

----------------------------------------------

İşte böyle bir hayal kurdum ben de beni mimleyen pehito sayesinde. :) Biraz hayal de siz kurmak istemez miydiniz? Durmayın o halde. :)

-Bayanbilen-