Günce 158 || Ot gibi..

Herkese selam, 

Şu sıralar kendimi tam olarak ot gibi hissediyorum, her gün bir öncekinin birebir kopyası. Sabah söylenişlerimin arasından duyulan alarm sesi, dolmuş beklerken önümden geçen arabaların plakaları,  bir yararı oluyormuşcasına insanların sarfettiği motivasyon sözleri, dönüş yolundaki insanların birebir ifadesiz yüzleri.. Hepsini ezberledim artık.

Tam hayatımda bir değişiklik olsun diyorum, bir nevi gaza getiriyorum kendimi; bir de farkediyorum ki testler, sınavlar, ödevler hepsi birikmiş. Bir yanım diyor ki "Bunlar son çırpınışlar, güzel bir hayat için kendinden biraz taviz vermelisin." öteki yanım ise "Ama şimdi hava da çok güzel..." diye başlayan bir cümle kuruyor ki sormayın nasıl etkili bir cümledir o. Zaten iç sesim ne zaman ki kolaya kaçıyor, o zaman daha bir gür çıkıyor sesi. 

Böyle hayatımın çok sıradanlaştığı zamanlarda en belirgin özelliğim ise tahammül sınırımın dibi görmesi oluyor sanırım. Böyle içimdeki deli ses insanları damacanayla kovalamamı, tam ukala bir şey dediklerinde küreği ağızlarına yapıştırmamı, oturduğum sandalyeden kalkıp kafalarına fırlatmamı ve bulduğum en tırtıklı duvara kafalarını sürttürmemi söylüyor. Biraz daha ileri giderlerse de kafalarına çivi çakmam konusunda ısrarcı oluyor. Hala o sese "ştt sen sus bakıyım" diyebiliyorum, ama insanlar da göründükleri kadar tatlı yaratıklar değiller maalesef. 

Bende durumlar böyle işte umarım en kısa sürede ot gibi yaşamak yerine, mavi çiçekler açıp bir şeye benzeyebilirim. 

Saksınızdaki çiçekler hiç eksilmesin.. :)

Sevgilerimle,

-Bayanbilen-

Günce 157 || Nerdeydim ben?

Merhaba herkese,

Sanırım iki aydır yokum buralarda hatta daha fazla bile oldu. Bu zaman içinde yorum yazanlar, mail atanlar olmuş yeni okudum hepsini de çok duygulandım meğersem kocaman bir ailem de varmış burada benim. :) Ben de çok özlemişim yazılarınızı okumayı, yine bu arada kitap çıkaranlar da olmuş çok sevindim. Kitap fuarına gidip almalı, bir solukta da okumalıyım. :) 

Gelelim şu asıl soruya nerdeydim ben? Ben de bu soruyu kendime soruyorum sanırım meçhule giden gemi diye bahsedilen gemi içine attı beni ve o iki ay göz açıp kapayıncaya kadar geçti gitti. İşin aslı o kadar çok yoğundum ki ne bilgisayarı açabildim, ne açıp kitap okuyabildim, ne de başka bir şey yapabildim bu zamanda. O kadar yoğundum da şu an elde ne var sıfır. :) Dershane, dersler, sınavlar, provalar derken hoop ömrümün içinden iki ay boş yere geçti gitti işte. 

Böyle özel bir konusu olmayan, belli bir süreden sonra geri dönüp de yazı yazarken çok zorlanıyorum. Ne yazsam, ne konuşsam karışıp gidiyor. Ben yazdıkça cümlelerim sıradanlaşıyor. Sahi bu kaçıncı uzun bir aradan sonra yazışım? Sanırım çoğu kez aynı şeyi yapıyorum, ama arayı hiç bu kadar açmamıştım herhalde. Zaten bana da hiç yaramıyor böyle yapmak bir sürü cümlem kalıyor bahsi geçmemiş, sonra onlar birikip siyah bir bulut oluşturup başımın üstünde nereye gitsem geliyor benimle. İşin kötü yanı gölgesi üstüme düşüp ışığımı da engelliyor, sonra karamsar olup çıkıyorum. 

Sanırım bugünlük bu kadarlık yeter başka bir gün ,çok uzakta olmayanından, ana konusu olan bir yazıyla görüşelim. :)

Kocaman sevgilerimlee.. :)

-Bayanbilen-