Yarımın yarısıyla

 Kendimi kandırıyorum, turkuaz yeşilin bir tonuymuş aslında, çalışsam yaparmışım, kediler evde daha mutlu yaşarmış, yeniden aşık da oluyormuşum. Dün bir ses duydum geçmişin içinden, saat gecenin dördü kim bilir belki de beşi. Sonra nefesim kesildi birden, çıkmalıyım artık dedim bu evden. Bir park buldum iki belki üç sokak uzakta, sahi daha önce neden gözüme çarpmamıştı bilmiyorum. Bir salıncak buldum kendime, gecenin karanlığında sokak lambasının hemen altında. Sonra sokak lambaları söndü, saate baktım beşi yirmi beş geçiyordu. Özlüyorum dedim içimden, sonra kendim bile duymazdan geldim kendimi. Yapmamalıyım dedim, kendim bile kızdım kendime. Odam değişti ama ayna değişmedi, her şey değişti ama bir şey değişmedi. Ben bu aptal aklımla hiç beceremedim vazgeçmeyi. Çok şey vardı da bir şey eksikti hep. Hatta beş dakika önce de böyleydi bu. Belki beş yıl sonra da. Eve döndüğümde gün çoktan ağrımıştı, ama hiç senin evindeki gibi güneş ısıtarak doğmamıştı. Bir kalem buldum bir de defter, biliyorsun o bildiğin defter. Yazmaya kıyabildim bu sefer sayfalarca ama konuşacaklarım bitmeden yazacaklarımı bitirdim, sırf hikayemiz bir gün devam ederse diye. Sandığından daha çok sevdim seni, ama hayal edemeyeceğin kadar toprağın altına sakladım. Yeniden yerini bulamamak için de, seni ellerimle gömerken gözlerimi kapattım.

-

Yazıp yazıp geri siliyorum yazmak istediğim her şeyi, elimden alınan onca şey gibi bir de burası alınmış. Burada sandığım kadar özgür olmadığımdan belki uzun bir süre, belki de temelli buradan da gidiyorum. Yeni sayfalarımda eskisi kadar hata yapmamak dileğimle, uzanıp sadece kendimi kendi yanaklarımdan öpüyorum
-